Recht uit de fermenter: de eerste test van de nieuwe brouwerij, een pale ale met een mix van citra en simcoe hop en Engelse gist. Een mandje fruit, met een bittertje erbij. ’t Is lente.
Categorie: Blogpost
Probably the smallest brewery in the world
Sinds vandaag officieel (of officieus, this is Belgium, after all): brouwerij Gistgeest.
Ladies and gentlemen, let’s roll.
Darmtransit: ok!
Eerste tests met pomp en darmen, spijtig genoeg met water in plaats van bier. Way to go…
The eagle has landed
Ladies and gentlemen: we have a brewing system. De Polsinelli 100, een ikea-waardig bouwpakketje, stond vandaag voor de deur. Nu nog installeren die handel. O ja, en dan brouwen.
Schol, minister Muyters. En Vinke.
De aimabele jongen op deze foto is Kevin Smets, alias Vinke, een man met een missie: een mobiele fietsherstellingsdienst in het leven roepen in Groot Antwerpen. En z’n klanten ondertussen zat voeren. Met – goed geraden – bieren van ondergetekende.
Vandaag stelde hij dat plan voor aan de bevoegde minister, en die proefde dat het goed was. Met andere woorden: ain’t no way back. Gotta get brewing.
Klein detail: de brouwerij is er nog niet. Maar daar wordt aan gewerkt. Wie ondertussen iets wil proeven: contacteer me gerust. Cheers!
Believe.
Happening right now: de Bitte ein Biet, een saison met rogge en rode biet. Schoon.
U ziet twee glazen vloeibare mango.
Opnieuw gebrouwen: de Troebel in Paradise, mijn Vermont-style ipa. Op aanraden van collega-brouwers heb ik ‘em wat herwerkt: iets bitterder, en met nog meer citra, amarillo en simcoe als aromahop. In combinatie met de gist levert dat een soort fruitmand in de neus op waar een gemiddelde supermarkt niet aan kan tippen. Addictive stuff.
Springtime, so it seems
Hier is ie dan, de Gosebekistan: mijn gose met sumac en granaatappel. Zuur, fruit, zout. C’est l’heure de l’apéro.
No kiwi was harmed in the making of this beer.
Back by my own demand: de Kiwi Tripel, een Belgische Tripel met Nieuw-Zeelandse hoppen: Wakatu voor de bitterheid en Nelson Sauvin voor het aroma en de smaak. Een bommetje van 9%.
Cheers, down under.
Say what?
Na twee maand wachten is hij af: de Bananamarenko. Een imperial weizenstout van 12% alcohol. Zwart als de nacht, zacht als fluweel. Weizengist voor de banaantjes, maple syrup en lactose voor de suikers, getoaste kokosschilfers voor de whatever. Need more? Got more: bij het bottelen ging er 20 cl rum bij, geïnfuseerd met gedroogde banaan. En dan opnieuw maple syrup als bottelsuiker. Het resultaat is een soort vloeibare bananapancake, besmeerd met Nutella en maple syrup. Op een bedje van alcohol.
Ik zoek de overtreffende trap van grelligst. Iemand suggesties?