Happening right now: de Bitte ein Biet, een saison met rogge en rode biet. Schoon.

Opnieuw gebrouwen: de Troebel in Paradise, mijn Vermont-style ipa. Op aanraden van collega-brouwers heb ik ‘em wat herwerkt: iets bitterder, en met nog meer citra, amarillo en simcoe als aromahop. In combinatie met de gist levert dat een soort fruitmand in de neus op waar een gemiddelde supermarkt niet aan kan tippen. Addictive stuff.

Hier is ie dan, de Gosebekistan: mijn gose met sumac en granaatappel. Zuur, fruit, zout. C’est l’heure de l’apéro.

Back by my own demand: de Kiwi Tripel, een Belgische Tripel met Nieuw-Zeelandse hoppen: Wakatu voor de bitterheid en Nelson Sauvin voor het aroma en de smaak. Een bommetje van 9%.

Cheers, down under.

Na twee maand wachten is hij af: de Bananamarenko. Een imperial weizenstout van 12% alcohol. Zwart als de nacht, zacht als fluweel. Weizengist voor de banaantjes, maple syrup en lactose voor de suikers, getoaste kokosschilfers voor de whatever. Need more? Got more: bij het bottelen ging er 20 cl rum bij, geïnfuseerd met gedroogde banaan. En dan opnieuw maple syrup als bottelsuiker. Het resultaat is een soort vloeibare bananapancake, besmeerd met Nutella en maple syrup. Op een bedje van alcohol.

Ik zoek de overtreffende trap van grelligst. Iemand suggesties?

Bijna in de fles: de Gosebekistan, een gose waarvoor ik de mosterd (of in dit geval het fruit en de kruiden) in het Midden-Oosten heb gehaald: samen met het basisbier gingen namelijk versgeperst granaatappelsap en sumac mee in de vergistingstank.

Verklarende woordenlijst:
– gose: de enige zoute bierstijl ter wereld. Ook typisch: de licht zure smaak, en het gebruik van koriander.
– sumac: een oosters kruid dat frisse, zure tonen combineert met een lichte spiciness.
– gosebekistan: flauwe woordspeling op alle staten die op -stan eindigen.

Na zdorovje!

Midden oktober brouwde ik als test een mini-ipa: tijdens het koken van de Milka (mijn ipa met lactose en aardbei) stal ik 4 liter uit de kookketel, lengde die aan met 4 liter water, en propte het brouwsel tjokvol Citra en Amarillo. Apart laten vergisten met een neutrale giststam en de Little Fluffy Clouds was geboren, een session ipa van amper 3% alcohol. De laatste fles staat te wachten op een gelukkige, de voorlaatste leverde deze proefnotities op.

Uitzicht: heel erg bleek, maar dat valt te verwachten: zo weinig mout kan niet anders dan een bijna doorzichtig bier opleveren. Lichtjes troebel, en een mooie schuimkraag.

Geur: superheldere neus van citrus (zeste van pompelmoes), passievrucht en gras. Hop, hop, hop.

Smaak: verrassend volmondig, dit biertje. De vlakte van de beperkte hoeveelheid alcohol ruimt heel snel baan voor de stevige bitterheid, die lang aanhoudt. De hoppen leveren ook smaak: zeste, citrus, groen gras… Ze zijn allemaal in da house. Bovendien zorgen de tarwe, zowel in gemoute als ongemoute vorm, en de haver toch nog voor een fijne moutsmaak. Beperkt, maar dat kan niet anders, voor amper 3%.

Misschien iets te bitter, maar verder is deze sidekick best geslaagd. Volgende zomer volgt zeker een tweede versie. Want zeg nu zelf: niks leuker dan meer dan één Little Fluffy Cloud te zien verdwijnen aan de horizon.

Gebotteld, gelabeld, en wel: hier is de Milka. Een ipa van 8% alcohol, met toegevoegde lactose. Daarna gelagerd op aardbeien, en gedryhopped met Citra en Mosaic. Een kruising tussen een milkshake en een bier. Hardcore, maar dan sweet & soft.

En ja, da’s hop met een uier eronder.