Auteur: stevengoed

Begin mei organiseerde ik samen met Steven De Wachter onze derde KeetTering-avond: een food- en bierpairingnacht, telkens rond een bepaalde bierstijl. Het thema dit keer was saison, een onderschatte bierstijl uit Henegouwen. We serveerden onder meer zelfgemaakt saisonijs, homemade gravad lax met La Vermontiose van Brasserie de Blaugies, en  – als klap op de vuurpijl – hamburger van zwarte pens met een zelfgemaakte saison: de Love you Longtime. 43 gasten proefden, en ik deed dat nog een keer over met het laatste flesje.

Uitzicht: ’t Is duidelijk: er zit een saison in het glas: een waanzinnige schuimkraag stapelt zich boven een strogeel bier. Stevige pareling: de gistbrokjes vliegen letterlijk alle kanten uit. Mooi zo.

Geur: in de neus opent zich een waanzinnig fruitmandje, met mango, passievrucht en citrus. De eerste twee komen duidelijk van de mosaic-hop, de citrus is (denk ik) voornamelijk afkomstig van de stukken citroengras die ik gebruikt heb bij het brouwen. Een lichtjes weeë geur verraadt de gist.

Smaak: eerst komen de smaken van de hop binnen: een zoet fruitbommetje vult de mond, al snel gevolgd door de citrustoetsen, en de typisch saisongist: lichtjes grassig, lichtjes wee. Daarna komt de bitterheid van de hoppen aanwaaien, en die zorgt ervoor dat het bier erg fris eindigt. De alcohol is misschien iets te prominent, maar wat wil je met zo’n 8,5% alcohol?

Uit de reacties blijkt duidelijk dat de Love You Longtime een onverhoopt succes is: de combinatie van gist, Mosaic en citroengras zorgt voor een prachtig aroma, en het bier is complex en fris. En wat meer is: het paste perfect bij de zwarte pensenburger. Will brew this one a longtime!

 

Kleine preview van het etiket voor de d’Ardennen. Putain. Merde. Trop cool. Merci Flowris.

Make beer not war motherfuckers.

De inspiratie om mijn roggebier te blenden met Campari? De Boulevardier: een klassieke cocktail die rye whiskey combineert met vermouth en Campari. Na twee maanden rijpen op fles, was het tijd om te proeven. Here we go…

Uitzicht: dieprood, zoals te verwachten. Iets verrassender is de schuimkraag: ongelooflijk vol en dik, en bovendien een minutenlange blijver. Lang geleden dat ik nog eens zo’n schuimparty meegemaakt had.

Geur: een fijne hint Campari, ingebed in een mooi laagje harsachtige hop. Leuk.

Smaak: bitter, uiteraard. Nogal wiedes, als je Campari combineert met een stevig gehopt bier. Maar het is een vriendelijke bitterheid: hier geen assertieve mokerslag die je mond herleidt tot een droge vod, wel een mooie combinatie van bittertoetsen, die daarna plaatsmaakt voor de rogge: een spicy accent dat goed past bij de Chinook. En bij de Campari.

De toon voor een experimenteel brouwjaar is alvast gezet, want ook de d’Ardennes krijgt een klein blendbroertje op basis van een cocktailidee. Maar daarover een volgende keer meer. Cheers!

Zoek de 7 verschillen.

Nog geen week oud en nu al even veelbelovend als Lukaku op die leeftijd: de d’Ardennes, mijn Belgian style ipa. Amerikaanse Simcoe en Centennial hoppen smijten zich met liefde bovenop een heerlijk Belgisch gistprofiel. De lente is thuisgekomen.

 

 

 

Tonkabonen. Het zaad van de Dipteryx Odorata, een inheemse boom uit noordelijk Zuid-Amerika. Zoals de naam al zegt: erg welriekend, met toetsen van vanille, kruidnagel, amandel en kaneel. Verantwoordelijk voor al die geuren is coumarine, een stof die bij hoge inname leverschade, nierschade en hoofdpijn veroorzaakt. Iets wat volgens mij voor de meeste bieren opgaat, maar voor de FDA (het Amerikaanse Food en Drug Department) reden genoeg was om tonkabonen te verbieden. En voor mij een extra reden om ermee te brouwen.

Het idee achter de Barley Legal: een fluweelzachte, volmondige stout. Zo eentje die aan je glas blijft plakken en je mond vult met een coating die er uren in blijft hangen. Daarvoor zorgen niet minder dan 10 mouten, getoaste havervlokken en kokospalmsuiker, een donkere ongeraffineerde suiker. Alle zwarte mouten zijn toegevoegd na het maïschen, zodat ze zo weinig mogelijk bitterheid afgeven. Ook de bitterhoppen bleven beperkt tot enkele grammen.

Maar na de vergisting begint het pas: een week lageren op tonkabonen en gekarameliseerde kokosschilfers, en dan op 2 kilo krieken, enkele maanden lang. Dit wordt er eentje voor de eindejaarsfeesten.

In mijn volgende bier gaat (onder meer) onderstaand ingrediënt. Wie het als eerste herkent, krijgt een fles (nee, jij niet, Steven De Wachter!). Je moet wel even wachten, want het zal ook 3 maand lageren op kersen. Go!

 

In november vorig jaar brouwde ik de Bitte ein Biet, een saison met rode biet. Tijd om wat proefnotities te delen.

Uitzicht: goud, bijna amber, met een fijne rode gloed. Met andere woorden: bijna alle kleur van de rode biet is verdwenen. Bizar, maar het moet gezegd: het ziet er heel mooi uit. Verder de typische, overvloedige saisonkraag, en een stevige parel.

Geur: aaaah, saison! Die gist! Ook het graan komt piepen. Weinig hoppiness.

Smaak: very, very, very saison. Kruidig, lichtjes spicy en een zuurtje. Een klein bittertje dringt zich op, maar doet niet moeilijk. Heel lange, moutige afdronk, waarin alles mooi samenvloeit. Liquid bread, quoi. Er zit een aardse toon in, maar om nu te zeggen: ‘ha, rode biet’? Nee, dat niet. Voor de grap wat puur bietensap toegevoegd, maar da’s erover: teveel biet, te weinig bier.

Conclusie: een saison waarbij de rode biet spijtig genoeg vrij ver weg zit. Gelukkig is het nog steeds een geslaagd bier, in alle opzichten. Volgende keer toch wat rode biet toevoegen aan het gistvat, al was het voor die prachtige rode kleur. Cheers!